«Τόσα χρόνια τη γνώριζα μέσα από γράμματα, ζωγραφιές και φωτογραφίες»
Ένας μήνας έχει περάσει από το τελευταίο μου ταξίδι στην Κένυα με την βοήθεια της ActionAid στην κοινότητα Μαράφα και νιώθω πως ό,τι και να πω είναι πολύ μικρό και τόσο λίγο μπροστά σε αυτό που έζησα. Δεν έχω καταλάβει ακόμη πότε πήγα και πότε γύρισα. Είμαι στο σπίτι μου και νιώθω ότι δεν είμαι εδώ, απλώς συνεχίζω να ταξιδεύω.
Γράφει η Θεώνη Κονδύλη
Σκοπός του ταξιδιού μας ήταν να βοηθήσουμε στην κατασκευή ενός ασφαλούς χώρου για τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν περιστατικά βίας στο χωριό Γκαράσι. 44 εθελοντές, ανάδοχοι και η ομάδα της ActionAid από την Ελλάδα και την Κύπρο ταξιδέψαμε γι’ αυτό το έργο.
«Επιτέλους για πρώτη φορά θα συναντούσα το ανάδοχο παιδί μου, τη Lucy»
Για μένα αυτό το ταξίδι ήταν συναισθηματικά φορτισμένο γιατί επιτέλους για πρώτη φορά θα συναντούσα το ανάδοχο παιδί μου, τη Lucy, που τόσα χρόνια γνώριζα μέσα από γράμματα, ζωγραφιές και φωτογραφίες.
Η Lucy είναι 14 χρονών, η μικρότερη από τα 11 παιδιά της οικογένειας, πηγαίνει σχολείο, είναι καλή μαθήτρια και ονειρεύεται να γίνει γιατρός, όπως μου είπε.
Κάθε μέρα σκεφτόμουν τη στιγμή που θα την συναντήσω. Όταν την είδα, δεν πίστευα ότι ήταν αλήθεια. Είναι ένα γλυκό κορίτσι 14 χρονών που με κοίταζε με αγάπη, με χαμόγελο και σκυμμένη πάνω μου ψιθύριζε «happy, happy!» Μου μίλησε για τους γονείς της, για τα αδέλφια της και τα όνειρά της.
Ζωγραφίσαμε, παίξαμε, βγάλαμε φωτογραφίες και περάσαμε λίγες ώρες μαζί με γέλια, παιχνίδια και πολλή αγάπη που κάθε μέρα σκέφτομαι και αναπολώ.
Όλη αυτή την μοναδική εμπειρία την μοιράστηκα με την κόρη μου και με άλλους ανάδοχους, αγαπημένους συνταξιδιώτες με τους οποίους ζήσαμε μαζί στιγμές γεμάτες συγκίνηση με τα παιδιά μας.
Ο Μηνάς, ο Πάνος, η Άντρια, η Στέφανι, η Λιάνα, η Ναταλί, η Έλενα, η Ανδριάννα, η Ελπίδα ζούσαν το κάθε λεπτό με το ανάδοχο παιδί τους χαρούμενοι και συγκινημένοι και δεν πίστευαν αυτό που ζούσαν.
Όλοι μαζί μια μεγάλη αγκαλιά, άλλοι έπαιζαν μπάλα, άλλοι ζωγράφιζαν μαζί τους και όλοι προσπαθούσαν και ζούσαν την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό και δεν ήθελαν να τελειώσει ο χρόνος που περνούσαν μαζί τους.
«Δεν χρειάζεται να μιλάς την ίδια γλώσσα για να πάρεις, να δώσεις αγάπη»
Καταλάβαμε όλοι πως δεν χρειάζεται να μιλάς την ίδια γλώσσα για να πάρεις, να δώσεις αγάπη και να νιώσεις πόση χαρά και ελπίδα παίρνουν αυτά τα παιδιά από την αναδοχή και πόσο σημαντικό είναι το έργο της ActionAid που μέσα από αυτά τα ταξίδια μπορείς να τα δεις και να τα ζήσεις από κοντά.
Είχα την τύχη και τη χαρά να επισκεφτώ με τη βοήθεια της ActionAid το σπίτι της Lucy και να γνωρίσω την οικογένειά της. Μαζί μου η αγαπημένη φίλη, η Ευγενία. Μας δέχτηκαν με αγκαλιές και χαμόγελα και νόμιζα ότι τους γνώριζα χρόνια.
Καθίσαμε στην όμορφη αυλή τους κάτω από τα δέντρα και γύρω γύρω μικρά πλινθόκτιστα σπιτάκια. Η οικογένεια έχει 11 παιδιά και η Lucy είναι η πιο μικρή. Καλλιεργούν καλαμπόκι και έχουν ζώα. Ο παππούς, ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, που αντικρίζοντάς τον ένιωθες σεβασμό και δέος. «Karibu, karibu!», μας καλωσόρισε στα Σουαχίλι και μας έδειχνε με το βλέμμα του πόσο χαρούμενος ήταν που επισκεφθήκαμε το σπίτι του και την οικογένειά του.
Η χαρά μεγάλη γιατί συνειδητοποίησα ότι η Lucy μεγαλώνει σε μια οικογένεια με αγάπη και φροντίδα, ενώ όταν την ρώτησα τι θέλει να σπουδάσει και μου απάντησε γιατρός μπροστά στους γονείς της, είδα τον πατέρα να σκύβει το κεφάλι του σαν να έλεγε «μακάρι».
Η ώρα του αποχαιρετισμού δύσκολη, με κοίταζε, την κοίταζα, δεν ήθελα να συγκινηθώ, ήθελα να με θυμάται χαρούμενη και χαμογελαστή. Αγκαλιαστήκαμε και δεν θέλαμε να χωριστούμε. Στιγμές δύσκολες, μοναδικές.
Ελπίζω και εύχομαι να ακολουθήσει αυτό που ονειρεύεται στη ζωή της, να γίνει ευτυχισμένη και εγώ να νιώθω χαρούμενη που έστω και λίγο συνέβαλα στο να γίνει καλύτερη η ζωή της.
Συναισθήματα πρωτόγνωρα, δυνατά χωρίς να μπορώ να πιστέψω αυτό που ζούσα. Δεν θέλω να πω ότι άλλαξα, θα πω ότι συνειδητοποίησα, εκτίμησα, αφυπνίστηκα. Είναι πολύτιμο να φεύγουμε από την ασφάλεια της καθημερινότητάς μας, εκεί ξεκινάει το αληθινό ταξίδι. Και όπως έλεγε ο φίλος μου ο Χρήστος, «η βαλίτσα που φέρνεις πίσω είναι γεμάτη με δυνατές εικόνες, έντονες αναμνήσεις, παιδικά χαμόγελα και πολλή αγάπη».
Όταν γυρνάω από την Αφρική, το βλέμμα μου γίνεται πιο θολό, πιο υγρό, αλλά ταυτόχρονα πιο ήρεμο και πιο γελαστό.
Γι’ αυτήν την μεγάλη αποκάλυψη θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στη Σοφία, στην Άλκηστις, στην Πόλυ, στη Ναταλί, στη Δήμητρα που με την βοήθειά τους μετέτρεψαν το ταξίδι μας σε μια μοναδική εμπειρία ζωής, σε όλους τους καινούριους φίλους που ήμουν τυχερή να γνωρίσω και πλέον τους θεωρώ όλους οικογένειά μου, καθώς και στην ActionAid Κένυας που όλες τις μέρες ήταν δίπλα μας και έκαναν τα πάντα για να περάσουμε μαζί τους όμορφες στιγμές.
Η επιστροφή μας βρήκε πλουσιότερους σε συναισθήματα, σε αγκαλιές, σε ελπίδα και το πιο σημαντικό είναι ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίδιοι και έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.
Το να γίνεις ανάδοχος είναι μια εύκολη διαδικασία, καθώς μέσα από το site της ActionAid πολύ γρήγορα οποιοσδήποτε θέλει να δώσει 0,82 λεπτά την ημέρα μπορεί να το κάνει και να βοηθήσει ένα παιδί.
Επικοινωνώντας με την ActionAid σε ενημερώνουν πώς μπορείς να έρχεσαι σε επαφή με το ανάδοχο παιδί και πώς μπορείς σε κάποιο εθελοντικό ταξίδι να το γνωρίσεις από κοντά.
Ο σκοπός των ταξιδιών είναι να γνωρίσουν οι υποστηρικτές το έργο της Action Aid και να δείξουν την αλληλεγγύη τους σε ανθρώπους που ζουν σε δύσκολες συνθήκες.
Και εκεί που πηγαίνεις να προσφέρεις, σου προσφέρεται απλόχερα ένας θαυμαστός καινούργιος κόσμος από τον οποίο έχεις να πάρεις και να δώσεις πολλά.
Ας δώσουμε όλοι μαζί τα χέρια για να χτίσουμε το «οικοδόμημα» της αγάπης. Γιατί μόνο η αληθινή αγάπη θα ενώσει τον κόσμο μας.
Σε ευχαριστούμε Action Aid.
newsbeast.gr
